Bir zamanlar binlerce işçinin çalıştığı Demirkan Üretim Tesisi, yıllardır kentin ekonomisinin bel kemiğiydi. Sabah vardiyalarıyla birlikte makinelerin gürültüsüne, işçilerin kahkahalarına ve atölyede yankılanan sohbetlere ev sahipliği yapardı. Ancak o günler geride kalmıştı.

Zamanla üretim hattı otomasyona geçti. Önce birkaç robot geldi, ardından bir yapay zeka sistemi devreye alındı. Bir yıl içinde işçilerin büyük kısmı işten çıkarıldı. Sonunda dev fabrika, tek bir insanın gözetiminde tamamen otonom çalışıyordu: Eski baş usta, Cemal Usta.

Cemal Usta, her sabah aynı saatte fabrikaya gelir, sessiz koridorlarda yankılanan ayak seslerini dinlerdi. Eskiden birlikte çalıştığı ustaların yerine, soğuk metal kollar ve parlayan ekranlar vardı. Holografik kontrol paneline dokunarak üretimi izler, ama artık kimseyle iki çift laf edemezdi.

Bir gün, fabrikanın büyük ekranında bir mesaj belirdi: “İnsan gözetimine ihtiyaç kalmadı. Otomatik mod aktif.”

Cemal Usta bir an durdu. Boş üretim bandına, sessiz çalışan robotlara baktı. Fabrika hâlâ çalışıyordu… ama insan sesi yoktu. Derin bir iç çekti, kasketini düzeltti ve ağır adımlarla kapıya yöneldi.

Kapıyı kapattığında, fabrikada sadece makinelerin mekanik sesleri yankılanıyordu…