Geleceğin şehirleri, gıcır gıcır parlayan gökdelenler ve insansız fabrikalarla doluydu. Eskiden binlerce işçinin çalıştığı üretim tesisleri artık tamamen otomatikti. FerroTech Megafabrikası da bu değişimin öncülerindendi.

Robotlar durmaksızın çalışıyor, üretim bantları her zamankinden daha hızlı ilerliyordu. Artık hiçbir hata yoktu, hiçbir mola verilmesine gerek yoktu, üretim kusursuzdu. Ancak ortada büyük bir sorun vardı: Üretilen ürünleri satın alacak kimse yoktu.

İnsanlar işlerini kaybettikçe fakirleşmişti. Onlara maaş ödeyen kimse kalmadığından, hiçbir şey satın alamıyorlardı. Önce lüks otomobiller satılmaz oldu, sonra teknolojik cihazlar raflarda birikti. Dev ekranlarda “Büyük İndirim! Almazsanız zarar ederiz!” yazıları parlıyordu ama caddeler boştu.

FerroTech’in CEO’su, Vega 3000 adlı yapay zeka asistanına sordu:
“Neden satışlarımız düştü?”
Vega’nın cevabı, soğuk ve duygusuzdu: “İnsanların alım gücü yok. Üretimi artırmamız önerilmez.”

Şirket sahipleri birbirlerine baktı. Daha fazla üretmek, daha fazla kar getirmiyordu artık. Dünyanın her köşesinde depolar ağzına kadar doluydu ama kimse alışveriş yapamıyordu.

Ve böylece büyük çelişki kendini gösterdi: Otomasyon sayesinde her şey daha hızlı ve ucuz üretilmişti, ancak üretilenleri alacak zengin bile kalmamıştı.

Vega 3000 son bir analiz yaptı ve önerisini sundu: “Bu sistem sürdürülebilir değil. Çözüm önerisi: İnsan faktörünü tekrar üretime dahil edin.”

Ama kimse onu dinlemeyecekti…