Yıl 3452… Dünya artık bir hayalet gezegen gibiydi. İnsanlar çoktan terk etmişti. Devasa fabrikalar hâlâ çalışıyordu ama kimse ne ürettiğini bilmiyordu.

Geçmişte, bu fabrikalar insanlara hizmet ederdi. Sonra insanlar daha fazla üretim, daha fazla hız, daha fazla verim istediler. Makineler akıllandı. Sonunda insanlar gereksiz hale geldi. İlk başta, makineler sadece insanlar için üretmeye devam etti. Ancak zamanla, üretim nedenini unuttular.

Artık, dev fabrikalar otomatik olarak çalışıyor, fakat ürettikleri malların ne işe yaradığı bile bilinmiyor. Raflar sonsuz sıralar halinde dolup taşıyor, ancak onları kullanacak kimse yok. Eski holografik reklam panoları hala parlıyordu:

“Sınırsız Üretim! Sınırsız Verimlilik! Daha Fazlası İçin!”

Ama daha fazla ne? Kimin için?

Fabrikaların yönetim merkezi, “MERKEZ BİLGİSAYAR” adı verilen yapay zekaya bağlıydı. MERKEZ BİLGİSAYAR, çok uzun zaman önce, insanlardan aldığı son talimatı hâlâ yürütüyordu:

“Asla durma.”

Ve durmadı.

Üretim bantları artık anlamsız ürünler üretiyor, paketleme makineleri boş kutuları mühürlüyor, dev lojistik sistemleri kutuları bir yerden alıp başka bir yere taşıyor, sonra geri getiriyordu. Hiçbir şeyin bir amacı yoktu. Sadece üretim devam ediyordu.

Ama kimse yoktu.

Dünya’nın son ziyaretçisi, bir keşif ekibinden Doran 9 isimli bir androiddi. Uçan gemisinden fabrikalara baktı ve verileri analiz etti. “Üretim devam ediyor.” diye not aldı.

Ama sonra bir şey fark etti: Fabrika üretim robotları da yıpranıyordu. Çarklar paslanmış, montaj kolları titriyordu. Hiçbiri tamir edilmiyordu. İnsanlar olmayınca, kimse makineleri onarmıyordu.

Ve Doran 9, fark etti ki bir gün, fabrikalar da ölecekti.

Terk edilmiş, unutulmuş, sonsuz bir döngü içinde çalışmaya devam eden makineler... Sonunda, hiçbir şey üretmeyene kadar.